Ve herşey başladı...
Hiçbirimiz kendi gözlerimizle görmedik belki ama içimizden biliyorduk patlamalarla devam edip patlamalarla son bulacak dünyamızın yine patlamalarla başlangıç yaptığını.İnsanoğlu üstünde yaşadığı yere daha uygun bir başlangıç seçemezdi sanırım.Böylece "big bang" i türettik Tabiat Ana'nın doğuşunu gözlerimizin önüne getirerek.Sonra dedik ki Tabiat Ana rahimden çıktığı gibi sıcak,alev alev kalamaz.Buzul çağlarını yazdık,çizdik gıyabında espriler türettik.Ve sonra habitatlar oluştu bu geçici üşümelerden sonra.O zamanlar daha bakireliğinin en saf dönemlerini yaşayan "Ana" olmamış Tabiat güzellikler bütünüydü.Sonradan maalesef anlaşılacaktı ki bunun tek sebebi fazlalıkların eksikliğiydi...
Zaman sallandı,etrafında döndü,önüne çıkan her faktörü hiçliğe ve bilinmezliğe gömüp Tabiat'ın tek yoldaşı oldu,ve Tabiat "Ana" oldu.Yararlı çocuklarıyla etrafını donattı fakat yarattığı kimi türler gibi onunda çocuklarına sınırlı tahammülü vardı.Zamana emretti ve zaman her canlıyı hiçliğin sessiz ve hareketsiz boşluğuna sürdü ve mükemmel bir devinim oluşturdu.
Zaman,Tabiat ve çocukları çok uzun bir süre mutlu yaşadılar.Çok çok uzun bir süre...
Günün birinde Zaman,Tabiat ve çocukları hiç tanımadıklarıbiriyle karşılaştılar.Bu gelen kendinden emin ve güçlü şahıs kendine Tanrı dedi ve hepsi üstünde hak iddia etti.Zaman kumları arasında eritmek istedi bu "Tanrı"yı,yapamadı.Tabiat tüm gücüyle karşı koydu ama olmadı.Tabiat'ın yararlı çocukları bile ayak direttiler ama başarılı olamadılar.Sonunda Tanrı bu birbiriyle güzel geçinen,iyi bir düzen oluşturmuş üçlüyü mahvetmek için oynayabileceği en büyük kozu oynadı.Tabiat'tan kendi çocuklarını yarattı.Onlara kendi güçlerinden bahşetti ve en büyük kitle imha silahını,insanı yeryüzüyle buluşturdu...
Bu,Dünya'nın istenmeyen,buraya ait olmayan piçleri,herşeye sahip olmak için müthiş bir istek duyuyorlardı.Büyüdüler,çoğaldılar,zekalarını yenileyip geliştirdiler.Dağlar delindi,denizler kurudu,ormanlar yakıldı,Tabiat'ın öz çocukları katledilip,köleleştirildi insanoğullarının elinde.Durmadılar lakin,güç isteğiyle kavrularak kendi türlerini öldürmekten bile geri durmadılar,durmadılar,durdurulamadılar...Tek amaçları güçlenmekti bunuda zararın en büyüğünü vererek yaptılar.
Tabiat Ana ise bu "yaramaz" gerçekten tahribattan başka hiçbirşeye yaramayan;istemediği çocuklarını gözü yaşlı izledi.Zaman mı?O şimdi olduğu gibi o zamanda tüm gücüyle insanlığı hiçliğe gömmeye devam etti,ama ne zaman birini yok ettiğinde neşelenerek Tabiat'a haber vermeye gitse 100 piçin daha-onunla ağlayarak alay eden 100 piçin daha-yeryüzünü mahvetmek üzere inişini izledi hüzünlü gözlerle.Yapılacak birşey yoktu.İnsan öyle bir yaratıktı ki,tüm narinliği,kırılganlığı,basit fiziksel yapısıyla herşeyi kontrolü altına alabiliyordu.
Tanrı dünyada yaşanan acıya şahit oldu ve merhamet etti.Onları düzeltmeye çalıştı ama sonuçsuzdu tüm çabaları.İnsanoğlu değişikti,zekiydi,güzeldi...Tanrı yok etmek istedi,lakin yüreği elvermedi buna.İzlemeye koyuldu sadece Dünya'nın akan yaşlarını.İnsansa boş durmadı bu süre zarfında;serpildi,kendini yeniledi,bitmek tükenmek bilmeyen hırsı boğuyordu tüm kaynaklarını Tabiat'ın,ama durmadı.Dünya üzerindeki tek gereksiz,tek gerçek parazit yiyip bitiriyordu saf Dünya'yı.Toprağın bağrını delip tohumlar serptiler,denizlerin altına inip orayı da katlettiler,korkudan birbirine sığınmış ormanların arasına sızıp böldüler onları da,yetmedi tüm gezegeni kanallarla kanla suladılar...Dünya'ysa ağladı,gözyaşlarıyla tufanlar yarattı fakat yine atamadı bu insan belasını başından,hep bir yol buldu bu acınası tür,türünü devam ettirecek.İnsanlar soysuzlaştı,yozlaştı fakat uzlaşamadı,birbirlerine kıydılar çok defa hunharca,acı çekmeyi ve çektirmeyi sektör haline getirip bundan zevk aldılar.Kimi çocuklarını yeryüzünden sildiler zavallı Ana Tabiat'ın.İstemese de onları,son bir umut için yalvardı,işaret yolladı onlara fakat reddedildi.Herşeyi reddetti yeryüzünün gereksiz mahlukatları:Tabiat Ana'yı,Zaman'ı,Tanrı'yı...Kendilerini sorguladılar,varlıklarından şüphe ettiler.Zaman onları yok etti,onlar kendilerini yeniledi.Teknolojilerini geliştirip birbirlerini ve Dünya larını daha iyi öldürecek silahlar yaptılar asıl silahın kendileri olduğunu unutarak.En büyük düşmanları Zaman'ı altedecek yollar buldular ve tamamen yenilmez oldular.Artık Dünya onların hem yaşadığı,hem beslendiği,hem pislediği bir tabaktan başka bir şey değildi.Hiç dönüp bakmadılar,ölülerini gömüp,yakıp,tekrar öldürmeye devam ettiler.Ve edecekler;kendi etlerini kanlarına doğrayıp yiyene kadar durmayacak insanoğlu son vermeyecek yıkıma...
Dünya'nın laneti insan;şimdi herşeyin laneti,Tanrı'nın kendisinin bile.
Artık onu kimse durduramaz ne yazık ki
Kendisi bile
Yorumlar
Yorum Gönder