Uç

Düşünmeye başlamadan söylemek zorundayım,düşünemiyorum.Zamanın ötesinden gelmiş bir canlı türü olmak için her şeyimi verebilirdim.Sadece gözlemlemek için,değişkenleri düşünmemek için,oturup Lovecraft ta kendimi bulmak için tüm astronomik öğeleri kürekle kazabilirdim.Tek ihtiyacım kürek ve kazmaydı aslında.Günün yirmi dört saati çalışıp,sonra ekini toplayıp,günlerce aralıksız uyuyabilirdim eğer buralarda yaşamak zorunda kalmasaydım.Böylece kimi kokulara takılıp kalmaz ve kimi seslere bağışıklığımı kaybetmezdim.

Evrende geçirdiği süre sonsuz dahi olsa insanoğlunun kontrol edebildiği ve yaratabildiği olasılık dallarının sayısı aslında bir-dir.Gerçekleşmesini beklediğimiz tüm olaylar tek bir çerçevede toparlanabilir.Acı.İnsanın yegâne amacı,acıyı yaşatmak ve inandırmaktır.Tüm çilecilerin,tüm tibet rahiplerinin amacı birer virüs gibi yaşayıp ölmekti.Yeteri kadar düşünmeden bir avuç notayla,sotede,inanarak yaşamak istediler.Farkında olmadıkları konu evrende kimse için sote bir yer yoktu.Grenouille sadece koklamadan yaşamak istemişti.Koca Ajax ise sadece biraz daha kan koklamak için aramıştı sotesini.İstekler yerine gelmemek için defalarca rötar yaptı.Sürüklenerek kalabalık pazarın içinde dolaşmaya zorlanan çocuklardan biri olarak biliyordum ki,istekler sadece istediklerinde yerine gelmek için canlarını boşluğa atarlardı.


Ve boşluktan sadece filmlerde düşülürdü.Baudrillard,Neo'nun binalar üstünde uçtuğunu görse toplumsaldan önce kendi sonunu getirirdi.İnanılan her şey havada kalır,insanın uçuşu böyle gerçekleşir.İnanırsın,sırtına giren ağrının bir kas ağrısı olduğuna bile inanırsın ve acı yaratırsın.İşte insan böyle mutlu oluramaz ve biz çekip gideriz.Ne kadar azsak o kadar az kaybederiz,ne kadar azız o kadar iyi ritm tutarız.


Sonra biz bir soluk alıp en yüksekten atlarız.Sonra düşmeye başlarız.Sonra düşmeye devam ederiz.Sonra inanırız uçamamanın imkansız olduğuna.Sonra uçarız.Soluğu veririz.Sonra gülümseremeyiz sebep aramadan.Sonunda gökyüzüne çakılırız.